LATARNIA MORSKA w NIECHORZU

      Najpiękniejsza na polskim wybrzeżu latarnia znajduje się w Niechorzu. Ta posadowiona na klifowym brzegu 45 metrowa budowla jest symbolem Wybrzeża Rewalskiego i jedną z największych atrakcji turystycznych Gminy Rewal.

      Największą atrakcją jest wejście na taras widokowy i podziwianie pięknych widoków. Widać okolicę na kilka kilometrów, Niechorze, Rewal, Jezioro Liwia Łuża, brzeg morski i morze na wiele kilometrów.

      Najpiękniej latarnia prezentuje się od strony lądu (strona południowa), widać ją w pełnej okazałości z kilku kilometrów, a światło latarni widziane jest w nocy także od strony lądu. Od strony morza (strona północna) część latarni zasłonięta jest drzewami, przy wejściu do budynku znajduje się ponad 60-letni ogród z 2 metrowymi żywopłotami oraz zejście, stromymi schodkami, aż na betonowy wał ochronny i plażę.

      Z uwagi na unikatowość sylwety budowli, jej funkcję, zachowaną pierwotną bryłę i układ kompozycyjny elewacji wraz z detalem nawiązującym do architektury średniowiecznej oraz zachowaną zabudowę towarzyszącą i ogród - cały kompleks został uznany zabytkiem kultury narodowej i wpisany do rejestru zabytków województwa szczecińskiego pod numerem A-1350.

  - wysokość latarni - 45m
  - wysokość światła - 62,8 m n.p.m
  - zasięg światła - 20 Mm (37 km)
  - charakterystyka światła - B (10s
  - położenie geograficzne - szerokość 54o05'47"N długość 15o04'57"E

Historia Latarnii

      Szybki rozwój żeglugi w drugiej połowie XIX-go wieku,wzdłuż wybrzeża Bałtyku zwrócił uwagę ówczesnych władz na lukę nawigacyjną tego odcinka wybrzeża. Od 1838 roku świeciła już latarnia w Jarosławcu, a od 1857 roku latarnia w Świnoujściu, luki tej nie mogła wypełnić też latarnia w Kołobrzegu z uwagi na zbyt mały zasięg światła. Zaczęto szukać pomiędzy nimi miejsca na nową latarnię. Początkowo brano pod uwagę okolice Trzęsacza lub Niechorza. W końcu zarządzeniem niemieckiego Ministerstwa Żeglugi z dnia 15 maja 1863 roku, postanowiono wybudować latarnię morską na klifowym brzegu na zachód od miejscowości Niechorze.
      Do opracowania projektu budowy latarni przystąpiono w roku 1863. Budowa trwała aż do 1866 roku i kosztowała 56 tysięcy talarów. 1 grudnia tegoż roku latarnia zaświeciła po raz pierwszy.

Latarnia w 1927

Latarnia w 1927

Latarnia w 1927

Latarnia w 1927

      Piękna 45 metrowa budowla po dziś dzień dominuje architektonicznie nad zabudowaniami znajdującymi się w okolicy Niechorza.
      Podstawą tej harmonijnie ukształtowanej budowli jest czworokątny budynek z symetrycznymi piętrowymi przybudówkami, na którym znajduje się wieża początkowo o przekroju kwadratu a później przechodząca w ośmiokąt. Wybudowana z czerwonej cegły wieża na narożnikach posiada wypuszczone lizeny, wykonane na przemian z cegły czerwonej i czarno-glazurowej. Płaszczyzny między lizanami wyłożone zostały jasnożółtą licówką. Wieża zakończona została wystającym gzymsem, na którym usytuowano otaczający ją taras widokowy (na wysokości 35,7 m !). Aby dostać się na taras, z którego podziwiać można wspaniałe widoki, trzeba pokonać aż 210 schodków znajdujących sie wewnątrz wieży.
      Zwieńczeniem budowli jest szklana laterna z urządzeniem optycznym, przykryta kopulastym, metalowym dachem.
      Od strony południowej przylegają do latarni budynki mieszkalne rodzin latarników i budynki gospodarskie otoczone ceglanym murem.
      Wejście do latarni znajduje się od strony północnej. Fasadę budynku stanowi elewacja z pięknymi drzwiami wejściowymi z dwoma oknami po obu stronach oraz taras.
      Na laterni zainstalowano urządzenie Fresnela I klasy według projektu Veit-Meyera. Mechanizm zegarowy poruszał pierścieniową blachą z czterema otworami, co umożliwiało wysyłanie światła o pożądanej charakterystyce. Jako źródło światła użyto olej rzepakowy, którego zużycie wynosiło ok 1500 kg rocznie.
      Zgodnie z instrukcją światło zapalano pół godziny przed zachodem słońca, a gaszono o wschodzie.

      W czasie II wojny światowej w 1945 roku pocisk artyleryjski uszkodził laterne i zniszczył układ optyczny. Wycofujący się Niemcy pozostawili 8 min, które na szczęście udało się usunąć i zapobiec zniszczeniu latarni.

      W roku 1948 latarnia została całkowicie odbudowana według pierwotnej dokumentacji i wtedy też prawdopodobnie otynkowano elewacje pomiędzy lizanami. Pierwszy raz po odbudowie światło rozbłysło 18 grudnia 1948 roku o godzinie 15.30. Jako źródło światła zastosowano światło elektrycznej żarówki o mocy 1000 W i zamontowano aparat optyczny, sprowadzoną ze Szwecji, z obrotowymi czterokierunkowymi soczewkami pierścieniowymi. Żarówka zamontowana jest w zmieniaczu żarówek tak aby w razie przepalenia się pierwszej świeciła druga.

Zabezpieczeniem latarni przed zanikiem napięcia jest agregat prądotwórczy.
      W celu zabezpieczenia latarni przed podmywaniem przez morskie fale wybudowano 500 metrową betonową opaskę ochronną.

      W 2000 roku dokonano generalnego remontu całego obiektu, przywrócono pierwotny żółty kolor wieży, zamontowano system klimatyzacyjny oraz automatyczne otwieranie okien, a także odnowiono przyległe zabudowania i mury.